Ποιήματα - Τ' αχώριστο συντρόφι

 

Ήρθε κι απόψε το πιστό, τ’ αχώριστο συντρόφι
εδώ στο προσκεφάλι μου να μου τα ’μολογήσει
να βάλει τα καλά απ’ τη μια και τα κακά απ’ την άλλη
να με ‘παινέσει θαρρετά για τη σωστή μου ζήση
και στο σκαμνί για άνομες πράξεις να με καθίσει

Όσα η μέρα σύναξε, στη νύχτα τα χρεώνει
για δίκιο και πρεπούμενο λόγιασμα να τα κάμω•
να τα ζυγιάσω και να δω πού ο ζυγός βαραίνει•
αν πέτρα βάνει στην καρδιά, αν στην ψυχή γιορντάνι
κι αν τα τραχιά τα βλέφαρα μπορέσει να γλυκάνει

Σκέψεις βαριές εκόνεψαν μεσ’ το θρονί του νου μου
πως φίλο στενοχώρησα με άπρεπες κουβέντες
και πως μια στάλα φθόνησα για τ’ αδελφού τα πλούτη•
αλλού εσώπασα δειλά σε φανερή αδικία
και δεν επαναστάτησα σαν βρίζανε τα θεία

Προς την κακή του τη μεριά είδα ο ζυγός να γέρνει
κι από παντού μαύρα πουλιά να σκιάζουν το μυαλό μου
είδα να φεύγει ο αναπαμός, ο ύπνος ν’ αλαργεύει
να σειέται η γης συθέμελα, βόγκοι ν’ αχολογούνε
και όντα κακομούτσουνα να με πετροβολούνε

Ο δύσμοιρος ελάθεψα, και στο καλό το ζύγι
δεν έριξα ένα μικρό, να, τόσο δα βαρίδι
πως σε γριούλα άκληρη, σκληρά λησμονημένη,
εζύγωσα με σεβασμό και στο στεγνό της χέρι
σημάδι αγάπης άφησα, συμπόνιας αγιονέρι

΄Εγειρ’ αλλιώτικα ο ζυγός και στο προσκύνημά του
τα μάτια μου γαλήνεψαν, αλάφρωσε η ψυχή μου
και κει στο γλυκοΰπνι μου, στ’ αγκάλιασμα τ’ αγγέλου
κάτι, που μου ’λεγε η γιαγιά, ήρθε στη θύμησή μου:
να τα ‘χω πάντοτε καλά με τη συνείδησή μου.